PRAWO
NIERUCHOMOŚCi
blog prawników kancelarii KZZiP

Zmiany w umowach deweloperskich

- ustawa o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego wchodzi w życie w dniu 29 kwietna 2012 roku

Wstęp

29 kwietnia 2012 roku wchodzi w życie ustawa o ochronie praw nabywców lokali mieszkalnych. O samej tzw. ustawie deweloperskiej wielokrotnie pisałem na blogu Prawo Nieruchomości, wskazując na jej najważniejsze postanowienia jak i proces legislacyjny zmierzający do jej uchwalenia. W dużym skrócie może wskazać, iż ustawa przewiduje ochronę nabywców poprzez ochronę ich wpłat, reguluje treść i formę umowy deweloperskiej, nakłada na dewelopera obowiązki informacyjne a także zapewnia ochronę nabywców w postępowaniu upadłościowym dewelopera i na płaszczyźnie prawno karnej. W dzisiejszym wpisie postaram się przedstawić sytuacje nabywców lokali w okresie przejściowym tj. w trakcie realizacji przedsięwzięć deweloperskich rozpoczętych przed wejściem w życie ustawy o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego.

Ograniczenia w ochronie nabywców lokali w okresie przejściowym

Zgodnie z postanowieniami art. 37 ustawy deweloperzy, którzy rozpoczęli już sprzedaży w danej inwestycji deweloperskiej nie są zobowiązani do stosowania mieszkaniowego rachunku powierniczego lub gwarancji bankowej i ubezpieczeniowej, tj. środków ochrony wpłat nabywców przewidzianych w art. 4 ustawy. Oznacza to, iż klienci deweloperów zawierający od 29 kwietnia br. umowy nie będą korzystali z pełnego zakresu ochrony przewidzianej ustawą, o ile rozpoczęcie sprzedaży inwestycji nastąpiło przed tą datą.

Podkreślić należy, brak ochrony wpłat poprzez lokowanie ich na zamkniętym lub otwartym mieszkaniowym rachunku powierniczym, to nie jedyny skutek wyłączenie stosowania art. 4 ustawy wobec rozpoczętych przedsięwzięć deweloperskim. Kolejnym jest brak kontroli banku nad realizacją poszczególnych etapów harmonogramu przedsięwzięcia, co miałby miejsce w przypadku realizacji inwestycji z wykorzystaniem otwartego mieszkaniowego rachunku powierniczego. Wreszcie najważniejszym skutkiem ubocznym wyłączenia stosowania art. 4 ustawy wobec rozpoczętych inwestycji jest wyłączenie ochrony środków wpłaconych nabywców w postępowaniu upadłościowym, ponieważ zgodnie z art. 4252 ust. 1 Prawa upadłościowego i naprawczego odrębną masę upadłości tworzyć będzie, poza tytułem prawnym do nieruchomości oraz ewentualnymi dopłatami, środki znajdujące się mieszkaniowym rachunku powierniczym.

 Obowiązki dewelopera po wejściu w życie ustawy

Natomiast już od dnia 29 kwietnia 2012 roku deweloperzy zobowiązani będą udostępnić potencjalnym nabywcom prospekty informacyjne przedsięwzięć deweloperskich. Co istotne, w takim prospekcie w przypadku inwestycji już rozpoczętych powinno zostać zawarte pouczenie o braku stosowania środków ochrony wpłat określonych w art. 4 ustawy, w tym mieszkaniowych rachunków powierniczych. Brak prospektu lub jego nierzetelność może skutkować odpowiedzialność wykroczeniową lub karną.

Ponadto już od dnia wejścia w życie ustawy zawarcie umowy deweloperskiej wymagać będzie zachowania formy aktu notarialnego, którego koszty mają zostać poniesione po połowie przez obydwie strony transakcji. Postanowienia umowy deweloperskiej nie mogą być mniej korzystne dla nabywców lokali, aniżeli postanowienia ustawy.

Audycja o umowach deweloperskich w Polskim Radiu 24

Jeżeli tematyka ustawy o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego jest dla Państwa interesująca, serdecznie zapraszam na audycje w Polskim Radiu 24 poświęconą nowej regulacji w wtorek 8 maja br. o godz. 11 z moim udziałem.

najem… – audycja w Polskim Radiu 24

Wszystkich czytelników bloga Prawo Nieruchomości zapraszam serdecznie na internetową antenę Polskiego Radia 24, we wtorek 24 kwietnia krótko po godz. 12, na audycje z moim udziałem poświęconą problematyce zawierania umów najmu. W ramach audycji zostaną omówione najważniejsze aspekty zawierania tego typu umów oraz często występujące praktyczne problemy. Zapraszam serdecznie do zadawania pytań w trakcie audycji.

W późniejszym okresie audycja będzie dostępna w internetowych archiwach Polskiego Radia.

Pozdrawiam

Mariusz Zając

Kiedy można wypowiedzieć umowę najmu?

Wstęp

Oddając nieruchomości innej osobie w najem na czas określony lub nieokreślony, właściciel powinien mieć świadomość zasad na jakich będzie mógł w późniejszym okresie rozwiązać stosunek najmu. Uprawnienia właściciela do jednostronnego wypowiedzenia stosunku najmu zależeć będą przede wszystkim od typu zawartego najmu (na czas oznaczony lub nieoznaczony), rodzaju nieruchomości oddanej w najem, treści umowy, a także posiadania przez najemcę statusu lokatora w rozumieniu ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.

 Zasadniczo strony umowy najmu mogą w zawartej umowie określić przypadki, w których mogłoby dojść do wcześniejszego rozwiązania umowy przez którąś ze stron, jednakże taka regulacja nie może naruszać zasad wynikających z przepisów prawa. W przeciwnym wypadku postanowienia uprawniające stronę do jednostronnego rozwiązania umowy okażą się nieważne i nie będzie można się na ich podstawie np. domagać nakazania eksmisji najemcy z zajmowanego pomieszczenia.

Jednostronne rozwiązanie umowy najmu zawartej na czas nieokreślony

Rozwiązanie umowy najmu zawartej na czas nieokreślony, której przedmiotem nie jest lokal mieszkalny najmowany przez lokatora, jest stosunkowo najłatwiejsze. Regulacje kodeksu cywilnego pozostawiają stronom dowolność w określeniu katalogu przypadków, w których strony mogłyby rozwiązać umowę. Jeżeli takie regulacje nie zostały zawarte w umowie, wówczas każda ze stron może wypowiedzieć stosunek najmu z zachowaniem ustawowych terminów wypowiedzenia, uzależnionych od terminu zapłaty czynszu. Jeżeli czynsz jest płatny w odstępach czasu dłuższych niż miesiąc, najem można wypowiedzieć najpóźniej na trzy miesiące naprzód na koniec kwartału kalendarzowego; jeżeli czynsz jest płatny miesięcznie – na miesiąc naprzód na koniec miesiąca kalendarzowego; gdy czynsz jest płatny w krótszych odstępach czasu – na trzy dni naprzód; natomiast gdy najem jest dzienny – na jeden dzień naprzód.

Dodatkowo umowa najmu może zostać rozwiązana przez jedną ze stron w przypadkach przewidzianych w ustawie, np. w przypadku nie usunięcia wad przedmiotu najmu przez wynajmującego, zwłoki z zapłatą czynszu przez najemcę, użytkowania przedmiotu najmu z w sposób sprzeczny z umową etc.


Jednostronne rozwiązanie umowy najmu zawartej na czas określony

Możliwość jednostronnego rozwiązania umowy zawartej na czas oznaczony uzależnione jest od zawarcia przez strony stosownego postanowienia w treści umowy, określającego przypadki i zasady według, których jedna ze stron będzie uprawniona do rozwiązania umowy. W przypadku braku takich postanowień, strony nie są uprawnione do jednostronnego skrócenia okresu najmu.

Ponadto należy wyjaśnić, iż do rozwiązania umowy może dojść, podobnie jak w przypadku umowy najmu zawartej na czas nieoznaczony w sytuacji nienależytego wykonywania obowiązków kontraktowych przez jedną ze stron.

Jednostronne rozwiązanie umowy najmu zawartej lokalu mieszkalnego

W przypadku najmu lokali mieszkalnych mamy doczynienia z dalszymi obostrzeniami w zakresie możliwości jednostronnego rozwiązania stosunku najmu. Zakres ograniczeń możliwości swobodnego uregulowania przez stron zasad jednostronnego rozwiązywania umowy zależeć będzie od osoby najemcy, tj. czy najemca jest lokatorem w rozumieniu ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, tj. osobą korzystającą z lokalu mieszkalnego w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych.

Jeżeli najemca nie jest lokatorem w rozumieniu powyższych przepisów, wówczas minimalny okres wypowiedzenia nie może być krótszy niż trzy miesiące ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego, jeżeli czynsz jest płatny miesięcznie. Ponadto możliwe jest wypowiedzenia umowy najmu z powodu istotnego naruszenia obowiązków umownych przez drugą stronę, z tym że, iż wynajmujący może jednostronnie wypowiedzieć umowę z powodu zaległości czynszowych za co najmniej dwa pełne okresy rozliczeniowe, po uprzednim wyznaczeniu najemcy dodatkowego miesięcznego terminu do zapłaty.

W przypadku umów najmu lokalu mieszkalnego regulowanych przez ustawę o ochronie praw lokatorów uprawnienia właściciela do jednostronnego rozwiązania umowy najmu są daleko ograniczone, co w sposób szczegółowy zostało określone w art. 11 tejże ustawy. W przypadku nienależytego wykonywania obowiązków przez lokatora, takich jak użytkowanie lokalu w sposób sprzeczny z umową pomimo pisemnego upomnienia wynajmującego, zaległość w uiszczaniu opłat za co najmniej trzy pełne okresy płatności i nieuregulowanie zaległości pomimo wyznaczenia dodatkowego miesięcznego okresu płatności lub podnajęcia lokalu bez zgody właściciela, lub też lokal znajduje się w budynku wymagającym rozbiórki lub remontu, wynajmujący może rozwiązać stosunek najmu z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego.

W przypadkach kiedy nie można stwierdzić nienależytego wykonywania obowiązków umownych przez lokatora wynajmujący będzie uprawniony do rozwiązania umowy jedynie w przypadku gdy sam zamierza zamieszkać w wynajmowanym lokalu lub zamierza uczynić to ktoś z osób wobec których ma on obowiązek alimentacyjny albo czynsz najmu w skali roku jest niższy niż 3% wartości odtworzeniowej lokalu a najemca nie zamieszkuje w lokalu przez okres  dłuższy niż roku lub posiada tytuł prawny do innego lokalu położonego w tej samej nieruchomości. W przypadku wypowiedzenia stosunku najmu z uwagi na zamiar wynajmującego zamieszkania w lokalu długość okresu wypowiedzenia jest wówczas uzależniona od faktu przysługiwania najemcy tytułu prawnego do innego lokalu. Jeżeli najemca dysponuje takim tytułem prawnym okres wypowiedzenia wynosi pół roku, natomiast w przeciwnym wypadku 3 lata.

Jednostronne rozwiązanie umowy najmu okazjonalnego

W jednym ze wcześniejszych wpisów przedstawiałem Państwu podstawowe założenia umowy najmu okazjonalnego zaznaczając, iż skuteczne zawarcie takiej umowy, skutkować będzie ułatwieniami w zakresie rozwiązania zawartej umowy. W szczególności strony mogą zawrzeć w umowie klauzule uprawniającą którąkolwiek ze stron do wcześniejszego rozwiązania umowy, jednakże okres wypowiedzenia w przypadku umów, dla których czynsz płatny jest miesięcznie nie może być krótszy aniżeli trzy miesiące. Ponadto wynajmujący może wypowiedzieć umowę z zachowaniem 7 dniowego okresu wypowiedzenia jeżeli najemca nie dostarczył oświadczenia właściciela innego lokalu potwierdzające prawo do korzystania z takiej nieruchomości przez najemcę. W przypadkach nienależytego wykonywania umowy przez najemcę uprawnienia wynajmującego do jednostronnego rozwiązania umowy są analogiczne jak w przypadku zwykłej umowy najmu regulowanej ustawą o ochronie praw lokatorów.

Wszystkim czytelnikom bloga Prawo Nieruchomości chciałbym życzyć
zdrowych i radosnych Świąt Wielkanocnych w radosnej i rodzinnej atmosferze.

Życzę także by te świąteczne dni były dla Państwa okazją do odpoczynku
i udanych spotkań z najbliższymi.

Mariusz Zając

autor zdjęcia Grant Cochrane

Kiedy dochodzi do zasiedzenia nieruchomości?

Posiadanie a własność

Korzystanie przez daną osobę z nieruchomości nie oznacza jeszcze, iż taka osoba posiada, skuteczne wobec innych osób, prawo do władania taką nieruchomością. Na płaszczyźnie prawnej należy oddzielić własności lub innego prawa rzeczowego do danej nieruchomości od faktycznego władania daną nieruchomością, tj. posiadania. Posiadanie może mieć charakter zależny, np. gdy osoba faktycznie korzystająca z nieruchomością, działa za zgodą jej właściciela, albo posiadania samoistnego, kiedy osoba korzystająca z nieruchomości nie wywodzi swoich uprawnień do korzystania z niej od innych osób. Przykładowo można wskazać, iż posiadaczem zależnym będzie np. dzierżawca lub najemca, natomiast posiadaczem samoistnych będzie właściciel, albo tzw. „dziki lokator”. Podsumowując można stwierdzić, iż posiadaczem samoistnym będzie zatem osoba, która ma wolę, choć nie zawsze prawne podstawy, do władania nieruchomością jak właściciel.

Wyjaśnić także należy, iż osoba faktycznie władająca nieruchomością a niebędącą właścicielem może być jej posiadaczem w dobrej lub złej wierze. Posiadaczem w dobrej wierze jest osoba, która zaczęła sprawować władztwo nad nieruchomością będąc w błędnym ale usprawiedliwionym przekonaniu, iż przysługuje jej prawo do tej nieruchomości. Przykładowo możemy wskazać, iż posiadaczem w dobrej wierze może być osoba, która zawarła nieważną umowę kupna nieruchomości. Natomiast posiadaczem w złej wierze jest osoba, która ma, lub powinna mieć świadomość, iż nie przysługują jej żadne uprawnienia do takiej nieruchomości.

Czym jest zasiedzenie?

Ponieważ utrzymująca się przez długi czas rozbieżność pomiędzy stanem własności i posiadania, może stanowić zagrożenie dla interesów osób trzecich, przepisy kodeksu cywilnego (art. 172 i nast.) przewidują, iż po upływie określonego okresu zasiedzenia, samoistny posiadacz nieruchomości, niebędący jej właścicielem, nabywa własność takiej nieruchomości.

Dla ochrony interesów właścicieli przewidziane okresy zasiedzenia są stosunkowo długie i wynoszą w przypadku posiadacza w dobrej wierze 20 lat, a 30 lat w przypadku posiadacza w złej wierze. Po upływie powyższego okresu posiadacz nabywa własność nieruchomości, którą włada. Należy również wyjaśnić, iż do okresu posiadania przez daną osobę zalicza się także okres posiadania jej poprzedników.

Czy okres zasiedzenia może ulec przerwaniu?

Bieg zasiedzenia może ulec przerwaniu w przypadku podjęcia przez właściciela nieruchomości działań na drodze sądowej lub egzekucyjnej zmierzających do odzyskania własności. Zasiedzenie ulegnie także przerwaniu, jeśli posiadacz utraci i nie odzyska władztwa nad nieruchomością, którą chciał zasiedzieć.

Jak dowieść zasiedzenia?

Nabycie własności przez zasiedzenie następuje z mocy prawa. Jednakże posiadacz nieruchomości, który uważa, iż nabył własność w drodze zasiedzenia, powinien wystąpić do sądu rejonowego właściwego dla miejsca położenia nieruchomości o stwierdzenie zasiedzenia. Postępowanie toczy się w trybie postępowania nieprocesowego, a sąd może wezwać osoby zainteresowane udziałem w takim postępowaniu poprzez ogłoszenie. Postanowienie sądu pozwoli nowemu właścicielowi wpisać nabyte prawo do księgi wieczystej nieruchomości.

Por. przepisy k.c.

Art. 172. § 1.  Posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie).

§ 2. Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Art. 173. Jeżeli właściciel nieruchomości, przeciwko któremu biegnie zasiedzenie, jest małoletni, zasiedzenie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem dwóch lat od uzyskania pełnoletności przez właściciela.

Art. 174. Posiadacz rzeczy ruchomej nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada rzecz nieprzerwanie od lat trzech jako posiadacz samoistny, chyba że posiada w złej wierze.

Art. 175. Do biegu zasiedzenia stosuje się odpowiednio przepisy o biegu przedawnienia roszczeń.

Art. 176. § 1. Jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści.

§ 2. Przepisy powyższe stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy obecny posiadacz jest spadkobiercą poprzedniego posiadacza.

Czym jest najem okazjonalny?

Wstęp

Niestety niezbyt wiele osób, także profesjonalnie zajmujących się rynkiem nieruchomości, ma świadomość, iż w przypadku najmu lokalu mieszkalnego osobom fizycznym prawa i obowiązki właściciela lokalu są regulowane nie tylko przez przepisy kodeksu cywilnego, a także przez ustawę o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Powyższa ustawa sposób zdecydowanie mniej korzystny reguluje uprawnienia właściciela lokalu m.in. w zakresie możliwości rozwiązania stosunku najmu. Strony umieszczając w umowie najmu postanowienia o treści niezgodnej z przepisami ustawy o ochronie praw lokatorów, a nierzadko także z przepisami kodeksu cywilnego, zwykle nie mają świadomości negatywnych konsekwencji. Takie rozwiązania przyjęte przez strony np. w zakresie możliwości wypowiedzenia umowy najmu czy też zmiany wysokości czynszu w trakcie jej obowiązywania  „będą działały” tak długo jak długo strony będą je respektowały.
W momencie natomiast powstania sporu i ewentualnego postępowania sądowego, takie postanowienia mogą zostać uznane za nieważne i w ich miejsce wejdą reguły określone przez powyższe akty prawne.

Dlatego też osoby zainteresowane wynajmem posiadanych lokali powinny rozważyć Zawiercie umów na warunkach najmu okazjonalnego, które to rozwiązania prawne zostały wprowadzone do ustawy o ochronie praw lokatorów z dniem 28 stycznia 2010 roku.

Warunki zawarcia umowy najmu okazjonalnego

Umowę najmu okazjonalnego może zawrzeć każdy właściciel lokalu mieszkalnego, jeżeli nie prowadzi on działalności gospodarczej w zakresie wynajmu lokali, a umowa zostanie zawarta na czas określony nie dłuższy niż 10 lat. Umowa najmu okazjonalnego musi zostać zawarta w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Do umowy najmu należy dołączyć oświadczenie najemcy o poddaniu się egzekucji w zakresie opróżnienia i wydania lokalu w przypadku wygaśnięcia lub rozwiązania umowy najmu za wypowiedzeniem, informacji o innym lokalu do którego najemca będzie mógł się wyprowadzić w przypadku zakończenia stosunku najmu, a także oświadczenie właściciela innego lokalu zawierające zgodę na zamieszkanie w takim lokalu przez najemcę w przypadku rozwiązania lub wygaśnięcia umowy najmu.
Właściciel lokalu w terminie 14 dni od rozpoczęcia najmu powinien zgłosić fakt zawarcia umowy najmu do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla jego miejsca zamieszkania.

Zalety najmu okazjonalnego

Za zawarciem umowy najmu na warunkach najmu okazjonalnego mogą przemawiać ułatwienia w zakresie rozwiązywania umów najmu jak i odzyskiwania lokalu po zakończeniu takiego stosunku przez wynajmującego.

W przypadku konieczności przeprowadzenia eksmisji wynajmujący powinien wezwać najemcę do opróżnienia lokalu wyznaczając mu w tym celu termin nie krótszy niż 7 dni. Wezwanie powinno zostać dokonane w formie pisemnej z podpisem urzędowo poświadczonym. Jeżeli skierowane do najemcy wezwanie nie przyniesie rezultatu, wówczas wynajmujący będzie uprawniony wystąpić o sądu o nadanie klauzuli wykonalności oświadczeniu najemcy o poddaniu się egzekucji, a zatem nie będzie potrzebne wszczynanie powództwa eksmisyjnego, a dzięki uprzedniemu wskazaniu lokalu do którego najemca może zostać eksmitowany, zmniejsza się ryzyko, iż wynajmujący nie będzie mógł przez długi czas odzyskać swojego lokalu.

Dzięki wyłączeniu istotnej części przepisów ustawy o ochronie praw lokatora, wynajmujący może na zasadach określonych w przepisach kodeksu cywilnego o najmie lokali ukształtować prawo do wcześniejszego rozwiązania umowy najmu w drodze wypowiedzenia.

Wady najmu okazjonalnego

Najem okazjonalny, choć polepsza sytuację wynajmującego względem dotychczasowych regulacji, nie są rozwiązaniem pozbawionym mankamentów.
W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na dość istotne koszty związane z zawarciem takiej umowy, które mogą wiązać się z zawarciem przedmiotowej umowy. Złożenie przez najemcę oświadczenia o posiadaniu możliwości zamieszkania w innym lokalu wiązać się będzie z koniecznością uiszczenia taksy notarialnej w wysokości nie większej niż 1/10 minimalnego wynagrodzenia. Także w przypadku złożenia przez właściciela innego lokalu oświadczenia o zgodzie na zamieszkaniu w takim lokalu w formie z podpisem poświadczonym notarialnie, także poświadczenie podpisu będzie wiązało się koniecznością uiszczenia opłaty.
Po drugie aby móc skorzystać z uregulowań dotyczących najmu okazjonalnego najemca musi posiadać możliwość zamieszkania w jakimś innym lokalu, np. należącym do krewnych, a zatem w przypadku pewnej grupy najemców nie będzie można skorzystać z powyższych rozwiązań.
Po trzecie wreszcie przyjęte uregulowania, choć bardziej elastyczne dla wynajmującyegoaniżeli zasady zawarte w ustawie o ochronie praw lokatorów, w dalszym ciągu są stosunkowo rygorystyczne dla wynajmujących, albowiem w miejsce wyłączonych przepisów ustawy o ochronie praw lokatorów, strony zobowiązane będą stosować przepisy kodeksu cywilnego dotyczące najmu lokali mieszkalnych.

Cele regulacji

Wydaje się, że zasadniczym celem omawianych regulacji było ograniczenie szarej strefy na rynku najmu lokali. Według niektórych danych przychód z blisko 80% wynajmowanych lokali nie jest zgłaszanych przez wynajmujących do opodatkowania, dlatego też powiązanie zgłoszenia przez właściciela nieruchomości umowy do urzędu skarbowego z uzyskaniem przez niego zwolnienia z niektórych ograniczeń przewidzianych ustawą o ochronie praw lokatorów , w wyraźny sposób wskazuje na powyższy cel działania ustawodawcy.

Przepisy

Ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego

Art. 19a. 1. Umową najmu okazjonalnego lokalu jest umowa najmu lokalu służącego do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych, którego właściciel, będący osobą fizyczną, nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie wynajmowania lokali, zawarta na czas oznaczony, nie dłuższy niż 10 lat.
2. Do umowy najmu okazjonalnego lokalu załącza się w szczególności:
1)    oświadczenie najemcy w formie aktu notarialnego, w którym najemca poddał się egzekucji i zobowiązał się do opróżnienia i wydania lokalu używanego na podstawie umowy najmu okazjonalnego lokalu w terminie wskazanym w żądaniu, o którym mowa w art. 19d ust. 2;
2)    wskazanie przez najemcę innego lokalu, w którym będzie mógł zamieszkać w przypadku wykonania egzekucji obowiązku opróżnienia lokalu;
3)    oświadczenie właściciela lokalu lub osoby posiadającej tytuł prawny do lokalu, o którym mowa w pkt 2 lub ust. 3, o wyrażeniu zgody na zamieszkanie najemcy i osób z nim zamieszkujących w lokalu wskazanym w oświadczeniu; na żądanie wynajmującego załącza się oświadczenie z podpisem notarialnie poświadczonym.
3. W razie utraty możliwości zamieszkania w lokalu, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, najemca jest obowiązany w terminie 21 dni od dnia powzięcia wiadomości o tym zdarzeniu wskazać inny lokal, w którym mógłby zamieszkać w przypadku wykonania egzekucji obowiązku opróżnienia lokalu, oraz przedstawić oświadczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, pod rygorem wypowiedzenia umowy, o którym mowa w art. 19d ust. 5.
4. Zawarcie umowy najmu okazjonalnego lokalu może być uzależnione od wpłacenia przez najemcę kaucji zabezpieczającej pokrycie należności z tytułu najmu okazjonalnego lokalu przysługujących właścicielowi w dniu opróżnienia lokalu oraz ewentualnych kosztów egzekucji obowiązku opróżnienia lokalu. Kaucja nie może przekraczać sześciokrotności miesięcznego czynszu za dany lokal, obliczonego według stawki czynszu obowiązującej w dniu zawarcia umowy najmu okazjonalnego lokalu.
5. Kaucja podlega zwrotowi w ciągu miesiąca od dnia opróżnienia lokalu, po potrąceniu należności właściciela, o których mowa w ust. 4.
6. Umowa najmu okazjonalnego lokalu oraz zmiany tej umowy wymagają formy pisemnej pod rygorem nieważności.
7. Wynagrodzenie notariusza za ogół czynności notarialnych dokonanych przy sporządzeniu oświadczenia, o którym mowa w ust. 2 pkt 1, wynosi nie więcej niż 1/10 minimalnego wynagrodzenia za pracę, o którym mowa w ustawie z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. Nr 200, poz. 1679, z 2004 r. Nr 240, poz. 2407 oraz z 2005 r. Nr 157, poz. 1314).
Art. 19b. 1. Właściciel zgłasza zawarcie umowy najmu okazjonalnego lokalu naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania właściciela, w terminie 14 dni od dnia rozpoczęcia najmu.
2. Na żądanie najemcy właściciel ma obowiązek przedstawić potwierdzenie zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1.
3. W przypadku niedopełnienia obowiązku, o którym mowa w ust. 1, nie stosuje się przepisów art. 19c i 19d ustawy oraz art. 1046 § 41 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.).
Art. 19c. 1. Z tytułu najmu okazjonalnego lokalu, oprócz czynszu, właściciel pobiera jedynie opłaty niezależne od właściciela, chyba że umowa stanowi inaczej.
2. Właściciel może podwyższyć czynsz wyłącznie zgodnie z warunkami określonymi w umowie.
Art. 19d. 1. Umowa najmu okazjonalnego lokalu wygasa po upływie czasu, na jaki była zawarta, lub ulega rozwiązaniu po upływie okresu wypowiedzenia tej umowy.
2. Po wygaśnięciu lub rozwiązaniu umowy najmu okazjonalnego lokalu, jeżeli najemca dobrowolnie nie opróżnił lokalu, właściciel doręcza najemcy żądanie opróżnienia lokalu, sporządzone na piśmie opatrzonym urzędowo poświadczonym podpisem właściciela.
3. Żądanie opróżnienia lokalu zawiera w szczególności:
1)    oznaczenie właściciela oraz najemcy, którego żądanie dotyczy;
2)    wskazanie umowy najmu okazjonalnego lokalu i przyczynę ustania stosunku z niej wynikającego;
3)    termin, nie krótszy niż 7 dni od dnia doręczenia żądania najemcy, w którym najemca i osoby z nim zamieszkujące mają opróżnić lokal.
4. W przypadku bezskutecznego upływu terminu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, właściciel składa do sądu wniosek o nadanie klauzuli wykonalności aktowi notarialnemu, o którym mowa w art. 19a ust. 2 pkt 1. Do wniosku załącza się:
1)    żądanie opróżnienia lokalu wraz z dowodem jego doręczenia najemcy albo dowodem wysłania go przesyłką poleconą;
2)    dokument potwierdzający przysługujący właścicielowi tytuł prawny do lokalu, którego opróżnienia dotyczy żądanie właściciela;
3)    potwierdzenie zgłoszenia, o którym mowa w art. 19b ust. 1.
5. W przypadku niedopełnienia obowiązku, o którym mowa w art. 19a ust. 3, właściciel lokalu może wypowiedzieć na piśmie umowę najmu okazjonalnego lokalu, z zachowaniem co najmniej siedmiodniowego okresu wypowiedzenia.

Art. 19e. W przypadku dokonania zgłoszenia, o którym mowa w art. 19b ust. 1, do najmu okazjonalnego lokalu przepisów ustawy nie stosuje się, z wyjątkiem: art. 2, art. 6 ust. 3, art. 10 ust. 1-3, art. 11 ust. 2 pkt 1-3, art. 13, art. 18 ust. 1 i 2 oraz art. 19a-19d.

Nowa ustawa deweloperska – szkolenie

Jednym z najczęściej poruszanych na blogu Prawo Nieruchomości w ubiegłym roku tematów była nowa ustawa o ochronie praw nabywcy  lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego. Należy przypomnieć, iż nowe regulacje dla branży deweloperskiej wchodzą w życie już od dnia 29 kwietnia 2012 roku, pozostało zatem niebyt wiele czasu na analizę obowiązków i zagrożeń płynących z nowych regulacji dla uczestników rynku nieruchomości.

W dniu 23 lutego 2012 roku na zaproszenie Centrum Promocji Informatyki w Warszawie, w ramach seminarium „RYZYKA PRAWNE I PROCEDURALNE W NOWEJ USTAWIE DEWELOPERSKIEJ„, będę miał zaszczyt wygłosić wykład „Istotne zmiany w uwarunkowaniach prawnych działalności deweloperskiej – luki w bezpieczeństwie prawnym nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu oraz ryzyka prawne deweloperów”.

Serdecznie polecam powyższe szkolenie wszystkim osobom zainteresowanym zawodowo lub prywatnie nowymi regulacjami działalności deweloperskiej.

Szczegółowe informacje na temat programu seminarium oraz zasad uczestnictwa mogą Państwo znaleźć na stronach Organizatora.

Zapraszam

Wstęp

Zawierając umowy najmu lub dzierżawy właściciele nieruchomości często umieszczają w nich postanowienia, w myśl których na korzystającym z nieruchomości (najemcy lub dzierżawcy) spoczywać będzie obowiązek zapłaty podatku od nieruchomości, a niekiedy, w przypadku nieruchomości stanowiących przedmiot użytkowania wieczystego, także opłat rocznych. Trzeba jednak pamiętać, iż takie postanowienia nie dają właścicielowi (użytkownikowi wieczystemu) całkowitego bezpieczeństwa w przypadku niesolidnego zachowania najemcy.

Kto jest podatnikiem podatku od nieruchomości?

Podatek o nieruchomości został uregulowany przepisami ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych. Zgodnie z powyższym aktem obowiązek zapłaty podatku spoczywa na właścicielu nieruchomości, a w przypadku nieruchomości będącej przedmiotem użytkowania wieczystego – na jej użytkowniku wieczystym. Dzierżawca lub najemca jest podatnikiem podatku od nieruchomości jedynie w przypadku nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego. W pozostałych przypadkach, pomimo zawarcia umowy najmu lub dzierżawy, to właściciel nieruchomości pozostaje podatnikiem tego podatku. Dlatego też w przypadku powstania zaległości podatkowych ewentualne postępowanie egzekucyjne skierowane zostanie przeciwko właścicielowi (użytkownikowi wieczystemu) nieruchomości.

Należy także mieć na uwadze, iż wynajęcie lub oddanie w dzierżawę nieruchomości może niekiedy spowodować objęciem podatkiem gruntu dotychczas niepodlegającego opodatkowaniu, utratę zwolnienia lub zmianę wysokości podatku. W przypadku zaistnienia takiej okoliczności podatnik powinien złożyć deklarację podatkową do właściwego wójta, burmistrza lub prezydenta miasta w terminie 14 dni od ich zaistnienia.

Kto jest zobowiązany do uiszczenia opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego?

Użytkownicy wieczyści nieruchomości zobowiązani są do corocznego płacenia opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego. Oczywiście przedmiotowe opłaty nie stanowią podatku, lecz podobnie jak podatek od nieruchomości obciążają użytkownika wieczystego nieruchomości, niezależnie od tego w czyim posiadaniu nieruchomość się faktycznie znajduje.

Skutki postanowień umownych

Powstaje, zatem pytanie – jakie znaczenie ma zawarcie w umowie najmu lub dzierżawy postanowień nakładających na korzystającego z nieruchomości ponoszenia kosztów podatku od nieruchomości, czy też opłat z tytuł użytkowania wieczystego. Jak bowiem wskazane zostało powyżej zawarcie takiego postanowienia w umowie nie zmienia faktu, iż organ podatkowy albo podmiot, który ustanowił prawo użytkowania wieczystego, będzie domagał się zapłaty bezpośrednio od właściciela (użytkownika wieczystego) nieruchomości. Przedmiotowe postanowienie tworzy jedynie roszczenie po stronie właściciela wobec najemcy/dzierżawcy, aby zapłacił on powyższe świadczenia w należnej wysokości. Najemca/dzierżawca może wywiązać się z takiego obowiązku, o ile nie zostało to w bardziej szczegółowy sposób określone w umowie, albo wpłacając odpowiednią kwotę do urzędu, albo też przekazując ją właścicielowi.

W trosce o swoje interesy właściciel, o ile płatność powyższych świadczeń nie odbywa się za jego pośrednictwem, powinien na bieżąco kontrolować wykonywanie przedmiotowych zobowiązań przez osoby, którym udostępnił on nieruchomość.

Legitymacja do udziału w postępowaniu o wydanie pozwolenia na budowę

W najnowszym numerze Palestry (nr 11-12/2011) ukazał się artykuł „Legitymacja do udziału w postępowaniu o wydanie pozwolenia na budowę, pozwolenia na prowadzenie robót budowlanych i rozbiórkę obiektu budowlanego”, którego jestem współautorem. Przedstawiona została w nim tematyka możliwości uczestniczenia w postępowaniu administracyjnym zmierzającym do wydania pozwolenia na budowę przez podmioty inne niż inwestor na gruncie dotychczasowego orzecznictwa sądów administracyjnych jak i poglądów przedstawicieli doktryny prawa.

Z kwestii rzadko poruszanych w piśmiennictwie prawniczym została przedstawiona kwestia możliwości w uczestniczenia w postępowaniach w sprawie pozwolenia na rozbiórkę obiektów budowlanych.

Zachęcam do zapoznania się z najnowszym numerem Palestry.

Drodzy Sympatycy i Czytelnicy Blogu Prawo Nieruchomości,

Dziękuję bardzo za częste odwiedziny mojego blogu. Mam nadzieje, iż opublikowane na nim artykuły pomogły rozwiązywać Państwa prawne problemy i wątpliwości.

Chciałbym także złożyć serdeczne życzenia ciepłych i pogodnych świąt Bożego Narodzenia oraz szczęścia w nadchodzącym Nowym Roku.

Serdecznie pozdrawiam

Mariusz Zając