POLSKI KRAJOBRAZ CORAZ BLIŻEJ EUROPEJSKIEGO
Opublikowane przez mario63 w | Brak komentarzy
I. Wstęp W lipcu ubiegłego roku Prezydent RP przedłożył Sejmowi projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw w związku ze wzmocnieniem narzędzi ochrony krajobrazu (tzw. ustawę krajobrazową), nad którym obecnie od [...]
Czytaj dalejZmiany na blogu Prawo nieruchomości
Opublikowane przez mario63 w | Brak komentarzy
Drodzy Czytelnicy, Serdecznie zapraszam do lektury odnowionego bloga Prawo Nieruchomości. Ponieważ w minionych miesiącach moja aktywność w prowadzeniu bloga była była dalece niewystarczająca o pomoc w jego dalszym prowadzeniu poprosiłem [...]
Czytaj dalejNowa ustawa o kształtowaniu ustroju rolnego
Opublikowane przez mario63 w | Brak komentarzy
Z Nowym Rokiem wchodzi w życie nowa ustawa o kształtowaniu ustroju rolnego, która wprowadza dodatkowe ograniczenia w obrocie gruntami rolnymi. W dzisiejszym Dzienniku Gazecie Prawnej ukazał się ciekawy artykuł omawiający [...]
Czytaj dalejOdszkodowania za nieruchomości przejęte na cele realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych – nowelizacja?
Opublikowane przez mariusz_zajac w Drogi | Brak komentarzy
Uwarunkowania ogólne
Problematyka realizacja inwestycji drogowych jest regulowana przede wszystkim ustawą z dnia 10 kwietnia 2003 roku o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, zwana także specustawą drogową. Należy ona do grupy ustaw w szczególny sposób regulujący proces inwestycyjny i mających usprawnić realizację procesu budowlanego.
W toku postępowania administracyjnego poprzedzającego realizację inwestycji drogowej wojewoda lub starosta wydają decyzje o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. Na mocy przedmiotowej decyzji m.in. dokonuje się podziału nieruchomości położonych w granicach linii rozgraniczających inwestycję i nieruchomości te stają się własnością Skarbu Państwa lub właściwych jednostek samorządu terytorialnego. Na podstawie ostatecznej decyzji o zezwoleniu na realizacje inwestycji drogowej właściwy organ wydaje decyzję ustalającą odszkodowanie za wywłaszczone nieruchomości oraz ustanowione na nich ograniczone prawa rzeczowe. Decyzja odszkodowawcza, oparta na wycenie rzeczywistej wartości wywłaszczonej nieruchomości, powinna zostać wydana w terminie 30 dni od dnia w którym decyzja ZRID stała się ostateczna.
Legitymacja do udziału w postępowaniu o wydanie pozwolenia na budowę
Opublikowane przez mariusz_zajac w Prawo budowlane | Brak komentarzy
Legitymacja do udziału w postępowaniu o wydanie pozwolenia na budowę
W najnowszym numerze Palestry (nr 11-12/2011) ukazał się artykuł „Legitymacja do udziału w postępowaniu o wydanie pozwolenia na budowę, pozwolenia na prowadzenie robót budowlanych i rozbiórkę obiektu budowlanego”, którego jestem współautorem. Przedstawiona została w nim tematyka możliwości uczestniczenia w postępowaniu administracyjnym zmierzającym do wydania pozwolenia na budowę przez podmioty inne niż inwestor na gruncie dotychczasowego orzecznictwa sądów administracyjnych jak i poglądów przedstawicieli doktryny prawa.
Z kwestii rzadko poruszanych w piśmiennictwie prawniczym została przedstawiona kwestia możliwości w uczestniczenia w postępowaniach w sprawie pozwolenia na rozbiórkę obiektów budowlanych.
Zachęcam do zapoznania się z najnowszym numerem Palestry.
Szczególne zasady realizacji inwestycji infrastrukturalnych
Opublikowane przez mariusz_zajac w Planowanie przestrzenne | Brak komentarzy
Szczególne zasady realizacji inwestycji infrastrukturalnych
Wstęp
Na przestrzeni ostatnich kilku lat weszło w życie szereg aktów prawnych regulujący w sposób szczególny, odmienny od zasad określonych w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i Prawie budowlanym, a w zakresie proceduralnym także odmiennie od modelu postępowań przyjętego w k.p.a, realizację inwestycji celu publicznego o charakterze infrastrukturalnym. Do kategorii takich ustaw można zaliczyć m.in. ustawę z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, przepisy rozdziału 2b ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym, ustawę z dnia 12 lutego 2009 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie lotnisk użytku publicznego, ustawy z dnia 7 września 2007 r. o przygotowaniu finałowego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012, czy też ustawę z dnia 24 kwietnia 2009 r. o inwestycjach w zakresie terminalu regazyfikacyjnego skroplonego gazu ziemnego w Świnoujściu. Warto wskazać, iż pomimo regulowania przez powyższe akty prawne zupełnie innych rodzajów inwestycji infrastrukturalnych, ustanowione w nich procedury posiadają wiele cech zbieżnych, co pozwala na przedstawienie ogólnych zarysów ustalonego przez ustawodawce modelu postępowań lokalizacyjnych.
Niniejszy artykuł ma na celu właśnie przedstawienie najbardziej charakterystycznych cech powyższych postępowań w spawie ustalenia lokalizacji inwestycji infrastrukturalnych.
Ogólne cechy procesu inwestycyjnego w świetle specustaw
Proces inwestycyjny w zakresie inwestycji infrastrukturalnych, wymaga zasadniczo uzyskania co najmniej czterech decyzji administracyjnych, tj. decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji inwestycji, decyzji lokalizacyjnej, decyzji o pozwoleniu na budowę, oraz decyzji o pozwoleniu na użytkowanie. Jest to model zbieżny z realizacją typowych inwestycji celu publicznego.
Odrębne rozwiązania przewidzano w przypadku inwestycji drogowych i lotniskowych, w przypadku których decyzja lokalizacyjna stanowi zarazem decyzję o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę dla takiej inwestyci. Warto wskazać, iż każda z przedmiotowych ustaw zawiera też uproszczenia w zakresie pozyskiwania terenów na inwestycje, określa zasady ustalania i wypłaty odszkodowań za wywłaszczone grunty, ogranicza możliwość uchylenia wydanych decyzji, jak też stwierdzenia ich nieważności lub wznowienia postępowań.
Decyzja środowiskowa
Pierwszym elementem każdej z powyższych procedur inwestycyjnych jest uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji inwestycji wydawanej na podstawie ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Należy przy tym wskazać, iż wszystkie inwestycje uregulowane powyższymi specustawami znajdują się w załączniku nr I do Dyrektywy Rady z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne nr 85/337/EWG. Ustawy szczególne zasadniczo nie wprowadzają odrębnych uregulowań w zakresie wydawania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji
Decyzja lokalizacyjna
Każda z procedur inwestycyjnych uregulowana omawianymi specustawami przewiduje wydanie decyzji lokalizacyjnej, która zastępuje decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Organem właściwym do wydania decyzji lokalizacyjnej jest właściwy miejscowo wojewoda, za wyjątkiem niektórych inwestycji drogowych, które wydawane są przez starostę.
Decyzje lokalizacyjne, poza ustaleniem lokalizacji planowanej inwestycji, zatwierdzają także podział nieruchomości, a także rozstrzyga o nabyciu tytułu prawnego do nieruchomości potrzebnych do zrealizowania inwestycji. Decyzja lokalizacyjna stanowi podstawę do wpisu do księgi wieczystej. Decyzje o ustaleniu lokalizacji nie rozstrzygają natomiast o kwestii odszkodowania za wywłaszczone nieruchomości.
Jednym z celów uchwalenia specustaw było przyspieszenie biegu postępowań administracyjnych dotyczących inwestycji infrastrukturalnych. Dlatego tez zdecydowana większość tych aktów zawiera postanowienia określające maksymalną długość takiego postępowania. W celu usprawnienia uzyskiwania koniecznych uzgodnień dla wniosku lokalizacyjnego, wprowadzona została zasada milczącej akceptacji przez właściwe organy i instytucje, jeżeli nie zajęły one stanowiska w przedmiocie 30 dni.
Większość specustaw zakłąda też szczególne uregulowania w zakresie informowania stron o toczącym się postępowaniu.
Możliwość zaskarżenia decyzji lokalizacyjnych
Od decyzji lokalizacyjnych przysługuje stronom możliwość odwołania się do organu II instancji.. Wskazać należy, iż zdecydowana większość specustaw zawiera postanowienia ograniczające długość rozpoznawania spraw o wydanie decyzji lokalizacyjnych,. Specustawy zawierają także postanowienia ograniczające długość postępowań przed sądem administracyjnym, w przypadku wniesienia ewentualnych skarg.
Odszkodowanie za nieruchomości wywłaszczone pod projekty infrastrukturalne
Ustalenie odszkodowania za nieruchomości wywłaszczone na podstawie specustaw następuje zasadniczo na podstawie oddzielnej decyzji administracyjnej lub na podstawie ugody zawartej pomiędzy właścicielem nieruchomości a inwestorem. W większości przypadków wszczepcie postępowania administracyjnego musi zostać poprzedzone bezskutecznymi negocjacjami pomiędzy inwestorem a wywłaszczanym właścicielem.
Wysokość odszkodowania ustalana jest na podstawie wartości nieruchomości, przy czym ustawodawca przynajmniej w dóch przypadkach przewiduje możliwość uzyskania wyższej kwoty, tj. w przypadku wydania nieruchomości w terminie określonym ustawą oraz w przypadku, gdy wywłaszczona nieruchomość stanowiła miejsce zamieszkania (dodatkowe świadczenie dla wywłaszonych w wysokości 10.000 złotych).
Pozwolenie na budowę
Za wyjątkiem inwestycji drogowych i lotniskowych, przystąpienie do realizacji pozostałych przedsięwzięć infrastrukturalnych wymagać będzie uzyskania oddzielnej decyzji o pozwoleniu na budowę. Także w przypadku tych postępowań specustawy zawierają postanowienia ograniczające maksymalną długość takiego postępowania.
Należy także zauważyć, iż zarówno w przypadku postępowań mających na celu kontrolę ostatecznych decyzji o pozwoleniu na budowę, zarówno w sądowoadministracyjnych jak i w administracyjnym toku instancji, ustawodawca przewidział w większości specustaw postanowienia, zakazujące uchylenia decyzji po upływie pewnego czasu od chwili uzyskania przez decyzje charakteru decyzji ostatecznej, jeżeli równocześnie doszło do rozpoczęcia budowy inwestycji. W takim wypadku rozstrzygnięcie takiego postępowania miało ograniczać się do wskazania przepisów jakie taka decyzja naruszyła. W tym miejscu warto wskazać, iż zamierzony przez ustawodawcę cel, tj. wyłączenie możliwości późniejszego uchylenia takiej decyzji nie został jednakże skutecznie osiągnięty, przynajmniej na gruncie ustawy o przygotowaniu finałowego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 22 grudnia 2010 roku (II OSK 2271/10) stanął na stanowisku, iż „przepis art. 36 ust. 2 ustawy o przygotowaniu finałowego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012, odnosi się do decyzji organu pierwszej instancji o pozwoleniu na budowę przedsięwzięcia EURO 2012 i nie zawiera ograniczeń w zakresie orzekania przez sąd administracyjny w stosunku do decyzji organu odwoławczego.”
Podsumowanie
Przyjęcie specustaw w istotny sposób ułatwiło realizację inwestycji infrastrukturalnych i skutkuje znaczącym zwiększeniem stopnia wykorzystania środków unijnych. Powyższy efekt osiągnięta upraszczając dotychczasowy model postepowań infrastruktuaralnych i ograniczając możliwości uczestnictwa w postępowaniu administracyjnym, zwłaszcza na etapie postępowania lokalizacyjnego, innym niż inwestor stronom postępowania.
Należy także zauważyć, iż liczb specustaw dowodzi z jednej strony niedoskonałości obecnie przyjętego modelu regulacji procedur inwestycyjnych zawartych w ustawie o gospodarce nieruchomości, o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jak i w prawie budowlanym. Z drugiej zaś strony mnogość szczegółowych rozwiązać nakazuje poddać krytyce metodę działania ustawodawcy, który zamiast podjąć się kompleksowej nowelizacji przepisów budowlanych, wybrał metodę kazuistycznego i odrębnego uregulowania określonych kategorii inwestycji, mając często na uwadze jedynie czysto polityczne interesy.
Wyrok NSA z dnia 22 grudnia 2010 roku w sprawie o sygn. akt II OSK 2271/10.
Jak otrzymać pozwolenie na budowę?
Opublikowane przez mariusz_zajac w Prawo budowlane | Brak komentarzy
Jak otrzymać pozwolenie na budowę?
Jedną z zasad Prawa budowlanego, wyrażoną w art. 28 ust. 1 tej ustawy, jest obowiązek uzyskania przez inwestora decyzji o pozwoleniu na budowę przed rozpoczęciem budowy obiektu lub podjęciem robót budowlanych. W niniejszym wpisie przedstawię podstawowe informacje n/t pozwoleń na budowę i zasad ich uzyskiwania.
Czym jest pozwolenie na budowę
Pozwolenie na budowę jest decyzją administracyjną na podstawie której organ administracji architektoniczno-budowlanej zatwierdza przedłożony projekt budowlany i udziela pozwolenia na budowę. Pozwolenie na budowę może być wydane zarówno na całość zamierzenia inwestycyjnego, jak również na pewien jego wycinek, jeżeli zamiarem inwestora jest wybudowanie w ramach inwestycji więcej niż jednego obiektu (pozwolenie etapowe).
Kto wydaje pozwolenie na budowę?
Pozwolenie na budowę jest wydawane przez organy administracji architektoniczno-budowlanej, tj. przez właściwego starostę lub wojewodę. Wskazać należy, iż do kompetencji wojewody jako organu I instancji zastrzeżone zostały tylko określone rodzaje inwestycji (np. inwestycje na terenach zamkniętych, budowa urządzeń hydrotechnicznych), dlatego też w większości przypadku inwestor o wydanie pozwolenia na budowę powinien zwrócić się do właściwego starosty.
Kiedy pozwolenie na budowę nie jest potrzebne do realizacji inwestycji?
Pozwolenia na budowę nie potrzebujemy w przypadku inwestycji zwolnionych z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę oraz inwestycji dla, których potrzebne jest dokonanie jedynie zgłoszenia. Powyższe obiekty oraz roboty budowlane zostały wymienione w art. 29 Prawa budowlanego. Przykładowo można wskazać, iż wymaga zgłoszenia m.in. budowa parterowych obiektów gospodarcze związanych z produkcją rolną o pow. do 35m. oraz parkingów dla samochodów osobowych do 10 miejsc.
Co powinien zawierać wniosek o wydanie pozwolenia na budowę?
Podstawowym załącznikiem do wniosku o udzielenie pozwolenia na budowę jest projekt budowlany złożony w czterech egzemplarzach, sporządzony przez osobę dysponującą odpowiednimi uprawnieniami. Oprócz projektu budowlanego inwestor musi przedłożyć decyzje o warunkach zabudowy, jeżeli nieruchomość nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, potrzebne uzgodnienia i opinie do projektu oraz oświadczenie o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.
Trzeba także pamiętać, iż w przypadku niektórych inwestycji mogą okazać się potrzebne także inne załączniki do wniosku, takie jak np. decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia, czy pozwolenie wodnoprawne.
Wzór wniosku o pozwolenie na budowę został określony w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 23 czerwca 2003 r.w sprawie wzorów: wniosku o pozwolenie na budowę, oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane i decyzji o pozwoleniu na budowę
Jak długo oczekuje się na wydanie pozwolenia na budowę?
Zgodnie z art. 35 ust. 6 Prawa budowlanego decyzja powinna zostać wydana w terminie 65 dni od dnia złożenia wniosku. W przypadku naruszenia tego terminu organ może zostać ukarany przez organ wyższej instancji karą pieniężną w wysokości 500 złotych za każdy dzień opóźnienia. Należy jednakże wskazać, iż ten termin obejmuje jedynie postępowanie przed organem administracji architektoniczno-budowlanej I instancji i nie obejmuje on czasu potrzebnego do uzyskania ewentualnych uzgodnień , doręczenie korespondencji, usunięcia ewentualnych braków, etc. Wobec powyższego należy uznać, iż w przypadku braku większych komplikacji i sporów z sąsiadami, inwestor powinien uzyskać ostateczną decyzję w okresie od 4 do 6 miesięcy od chwili złożenia wniosku.
Co bada organ architektoniczno-budowlany przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę?
Przed udzieleniem pozwolenia na budowę bada przede wszystkim zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy oraz wymaganiami ochrony środowiska, zgodność projektu zagospodarowania działki z przepisami, kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń.
Kto może uczestniczyć w postępowaniu o wydanie pozwolenia na budowę?
Zgodnie z art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. Pod pojęciem obszaru oddziaływania należy rozumieć, zgodnie z art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu tego terenu. Powyższa regulacja oznacza, iż tylko sąsiedzi, których możliwość zagospodarowania nieruchomości zostanie ograniczona na podstawie przepisów prawa administracyjnego w skutek realizacji zamierzonej inwestycji, będą mogli uczestniczyć w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę. Należy jednakże pamiętać, iż powyższe ograniczenie liczby stron nie ma zastosowania w przypadku inwestycji wymagających przeprowadzenia oceny oddziaływania inwestycji na środowisko.
Czy można zaskarżyć decyzję o pozwoleniu na budowę?
Strona niezadowolonona z wydanej decyzji w sprawie pozwolenia na budowę może wnieść odwołanie od decyzji w terminie 14 dni od daty jej doręczenia.
Wybrane przepisy Prawa budowlanego:
Art. 28. 1. Roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29-31.
2. Stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu.
3. Przepisu art. 31 Kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje się w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę.
4. Przepisów ust. 2 i 3 nie stosuje się w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę wymagającym udziału społeczeństwa zgodnie z przepisami ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. W tym przypadku stosuje się przepisy art. 44 ustawy, o której mowa w zdaniu pierwszym.
Art. 32. 1. Pozwolenie na budowę lub rozbiórkę obiektu budowlanego może być wydane po uprzednim:
1) przeprowadzeniu oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko albo oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000, jeżeli jest ona wymagana przepisami ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko;
2) uzyskaniu przez inwestora, wymaganych przepisami szczególnymi, pozwoleń, uzgodnień lub opinii innych organów;
3) wyrażeniu zgody przez ministra właściwego do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej – w przypadku budowy gazociągów o zasięgu krajowym lub jeżeli budowa ta wynika z umów międzynarodowych.
2. Uzgodnienie, wyrażenie zgody lub opinii, o których mowa w ust. 1 pkt 2, powinny nastąpić w terminie 14 dni od dnia przedstawienia proponowanych rozwiązań. Niezajęcie przez organ stanowiska w tym terminie uznaje się jako brak zastrzeżeń do przedstawionych rozwiązań.
3. Przepis ust. 2 nie dotyczy przypadków, w których stanowisko powinno być wyrażone w drodze decyzji, oraz uzgodnienia i opiniowania przeprowadzanego w ramach oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko albo oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000.
4. Pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto:
1) złożył wniosek w tej sprawie w okresie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli jest ona wymagana zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym;
1a) złożył wniosek w tej sprawie w okresie ważności pozwolenia, o którym mowa w art. 23 i art. 23a ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej, jeżeli jest ono wymagane;
2) złożył oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.
4a. Nie wydaje się pozwolenia na budowę w przypadku rozpoczęcia robót budowlanych z naruszeniem przepisu art. 28 ust. 1.
5. Minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej określi, w drodze rozporządzenia, wzory: wniosku o pozwolenie na budowę, oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane i decyzji o pozwoleniu na budowę.
6. Wzory wniosku i oświadczenia, o których mowa w ust. 5, powinny obejmować w szczególności dane osobowe lub nazwę inwestora oraz inne informacje niezbędne do podjęcia rozstrzygnięcia w prowadzonym postępowaniu. Wzór decyzji o pozwoleniu na budowę powinien obejmować w szczególności określenie organu wydającego decyzję, dane osobowe lub nazwę inwestora i innych stron postępowania oraz inne informacje niezbędne inwestorowi do legalnego wykonywania robót budowlanych.
Art. 33. 1. Pozwolenie na budowę dotyczy całego zamierzenia budowlanego. W przypadku zamierzenia budowlanego obejmującego więcej niż jeden obiekt, pozwolenie na budowę może, na wniosek inwestora, dotyczyć wybranych obiektów lub zespołu obiektów, mogących samodzielnie funkcjonować zgodnie z przeznaczeniem. Jeżeli pozwolenie na budowę dotyczy wybranych obiektów lub zespołu obiektów, inwestor jest obowiązany przedstawić projekt zagospodarowania działki lub terenu, o którym mowa w art. 34 ust. 3 pkt 1, dla całego zamierzenia budowlanego.
2. Do wniosku o pozwolenie na budowę należy dołączyć:
1) cztery egzemplarze projektu budowlanego wraz z opiniami, uzgodnieniami, pozwoleniami i innymi dokumentami wymaganymi przepisami szczególnymi oraz zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7, aktualnym na dzień opracowania projektu; nie dotyczy to uzgodnienia i opiniowania przeprowadzanego w ramach oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko albo oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000;
2) oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane;
3) decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli jest ona wymagana zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym;
3a) pozwolenie, o którym mowa w art. 23 i art. 23a ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej, jeżeli jest ono wymagane;
4) w przypadku obiektów zakładów górniczych oraz obiektów usytuowanych na terenach zamkniętych i terenach, o których mowa w art. 82 ust. 3 pkt 1, postanowienie o uzgodnieniu z organem administracji architektoniczno-budowlanej, o którym mowa w art. 82 ust. 2, projektowanych rozwiązań w zakresie:
a) linii zabudowy oraz elewacji obiektów budowlanych projektowanych od strony dróg, ulic, placów i innych miejsc publicznych,
b) przebiegu i charakterystyki technicznej dróg, linii komunikacyjnych oraz sieci uzbrojenia terenu, wyprowadzonych poza granice terenu zamkniętego, portów morskich i przystani morskich, a także podłączeń tych obiektów do sieci użytku publicznego;
5) w przypadku obiektów handlowych zezwolenie, o którym mowa w art. 3 ustawy z dnia 11 maja 2007 r. o tworzeniu i działaniu wielkopowierzchniowych obiektów handlowych (Dz. U. Nr 127, poz. 880).(2)
2a. Na postanowienie, o którym mowa w ust. 2 pkt 4, nie przysługuje zażalenie.
3. Do wniosku o pozwolenie na budowę obiektów budowlanych:
1) których wykonanie lub użytkowanie może stwarzać poważne zagrożenie dla użytkowników, takich jak: obiekty energetyki jądrowej, rafinerie, zakłady chemiczne, zapory wodne lub
2) których projekty budowlane zawierają nowe, niesprawdzone w krajowej praktyce, rozwiązania techniczne, nieznajdujące podstaw w przepisach i Polskich Normach,
należy dołączyć specjalistyczną opinię wydaną przez osobę fizyczną lub jednostkę organizacyjną wskazaną przez właściwego ministra.
4. Do wniosku o pozwolenie na rozbiórkę należy dołączyć:
1) zgodę właściciela obiektu;
2) szkic usytuowania obiektu budowlanego;
3) opis zakresu i sposobu prowadzenia robót rozbiórkowych;
4) opis sposobu zapewnienia bezpieczeństwa ludzi i mienia;
5) pozwolenia, uzgodnienia lub opinie innych organów, a także inne dokumenty, wymagane przepisami szczególnymi; nie dotyczy to uzgodnienia i opinii uzyskiwanych w ramach oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko albo oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000;
6) w zależności od potrzeb, projekt rozbiórki obiektu.
5. Projekt budowlany i inne dokumenty, o których mowa w ust. 2-4, zawierające informacje niejawne mogą być za zgodą właściwego organu przechowywane przez inwestora.
Klasyfikacja wolnostojących nośników reklamowych
Opublikowane przez mariusz_zajac w Prawo budowlane | Komentowanie nie jest możliwe
Klasyfikacja wolnostojących nośników reklamowych
- komentarz do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 maja 2011 roku, sygn. II OSK 883/10
„… o tym czy urządzenie reklamowe jest trwale związane z gruntem czy też nie, nie decyduje sposób i metoda związania z gruntem, nie decyduje również technologia wykonania fundamentu i możliwości techniczne przeniesienia nośnika reklamowego w inne miejsce, ale to czy wielkość tego urządzenia, jego konstrukcja, przeznaczenie i względy bezpieczeństwa wymagają takiego trwałego związania”
W omawianym wyroku NSA zajął się problematyką klasyfikacji wolnostojących urządzeń reklamowych na gruncie przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane, a szczególności określeniem, czy wolnostojący nośnik reklamowy stanowi budowlę w rozumieniu art. 3 ust. 3 Prawa budowlanego.
Orzeczenie zapadło w sprawie zainicjowanej zgłoszeniem zamiaru wykonania robót budowlanych polegających na zainstalowaniu na działce gruntu wolnostojącego nośnika reklamowego. W odpowiedzi na powyższe zgłoszenie organ administracji architektoniczno-budowlanej wniósł sprzeciw wskazując, iż zamiar inwestora nie mieści się w dyspozycji art. 30 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 29 ust. 2 pkt 6 Prawa budowlanego, a w konsekwencji usytuowanie nośnika reklamowego będzie wymagało uzyskania pozwolenia na budowę.
NSA rozpoznając wniesioną skargę kasacyjną wskazał, iż zagadnieniem spornym w tej sprawie jest klasyfikacja urządzenia reklamowego objętego zgłoszeniem inwestora, składającego się z wolno stojącej tablicy reklamowej zamocowanej na słupie o wysokości 5 m., utwierdzonym w prefabrykowanym żelbetonowym fundamencie, posadowionym na ziemi. Sąd dokonując się oceny okoliczności tej sprawy, wskazał, iż ze względu na rozmiary urządzenia reklamowego, jak i obciążeniowe działanie stopy fundamentowej słupa reklamowego powoduje, iż takie urządzenie stanowi budowlę w rozumieniu art. 3 pkt. 3 Prawa budowlanego. W ocenie NSA możliwość ewentualnego przestawiania takiego urządzenia reklamowego i wykonanie go z elementów prefabrykowanych, nie stanowi przeszkody do uznania powyższego urządzenia za obiekt trwale związany z gruntem. Należy natomiast zwrócić uwagę, iż przedmiotowe urządzenie, w skutek przenoszenia przez płytę fundamentową na podłożę całość obciążeń, nie może zostać przesunięte lub zniszczone przez działanie sił przyrody.
Dlatego też, zdaniem NSA, o uznaniu czy dany obiekt jest w sposób trwały związany z gruntem, powinno każdorazowo rozstrzygać czy cechy takiego obiektu, takie jak jego wielkość, przeznaczenie, oraz związane z jego użytkowaniem względy bezpieczeństwa wymagają trwałego związania takiego obiektu z podłożem.
Należy wskazać, iż powyższy wyrok NSA wpisuje się w dominujący nurt orzecznictwa sądów administracyjnych, w myśl którego wolnostojące urządzenia reklamowe stanowią budowlę i ich posadowienie wymaga uzyskania przez inwestora decyzji o pozwoleniu na budowę. Warto w tym miejscu wskazać, na niektóre uprzednie wyroku NSA, w tym wyrok NSA z dnia15 maja 2009 roku (sygn. akt 811/08, opubl. Lex nr 574315), oraz wyrok z 23 czerwca 2006 roku (sygn. akt II OSK 923/05, opubl. http://orzeczenia.nsa.gov.pl), w uzasadnieniu których podnoszone było znaczenie starannej oceny parametrów i cech urządzeń reklamowych, właśnie w celu ustalenia, czy taki obiekt powinien zostać trwale połączony z gruntem.
Warto także wskazać na inny wyrok NSA z dnia 20 maja 2011 roku (sygn. akt II OSK 882/10, http://orzeczenia.nsa.gov.pl), w którym dokonana została wykładnia pojęcia „instalowania tablic i urządzeń reklamowych”, użytego w art. 29 ust. 2 pkt. 6 Prawa budowlanego. W przedmiotowym wyroku NSA uznał, iż przepis ten ma zastosowanie wyłącznie do montowania urządzeń reklamowych na istniejących już obiektach budowlanych.
Podsumowując, należy wskazać, iż w świetle obecnej linii orzeczniczej sądów administracyjnych montaż wolnostojących obiektów reklamowych o znacznych rozmiarach, będzie wymagał uzyskania pozwolenia na budowę przez inwestora.
Link do orzeczenia:
http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/FF92B38B26
por. przepisy Prawa Budowlanego
art. 3. Ilekroć w ustawie jest mowa o:
3) budowli – należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową;
art. 29 ust. 2 Pozwolenia na budowę nie wymaga wykonywanie robót budowlanych polegających na:
6) instalowaniu tablic i urządzeń reklamowych, z wyjątkiem usytuowanych na obiektach wpisanych do rejestru zabytków w rozumieniu przepisów o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami oraz z wyjątkiem reklam świetlnych i podświetlanych usytuowanych poza obszarem zabudowanym w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym;
30 ust. 1 pkt 2 Zgłoszenia właściwemu organowi wymaga, z zastrzeżeniem art. 29 ust. 3:
2) wykonywanie robót budowlanych, o których mowa w art. 29 ust. 2 pkt 1, 4-6 oraz 9-13;
